foto Thinkstock
door Miriam van den Broek
Als je iemand ziet rennen die om de paar meter haar broekspijpen omlaag trekt, dan ben ik het waarschijnlijk, met mijn verkeerde hardloopbroek aan. ‘Verkeerde hardloopbroek? Kan dat dan’, hoor ik mensen denken. Yep, dat kan zeker. Ik heb namelijk een kont en heupen en het valt niet mee om daarvoor een short (type wielrenbroek) te vinden die níet opkruipt tot in de lies.
Op zo’n mooie plek zou hardlopen toch ontspannend moeten zijn. foto Miriam van den Broek
door Miriam van den Broek
Wat een hoop bemoedigende woorden heb ik afgelopen dagen gekregen! Veel mensen die me aanspoorden de moed erin te houden en te blijven doorzetten. Dat hielp echt. Maar wat ook hielp, is dat het stapje terug (van drie trainingen per week naar twee) precies genoeg rust gaf om te herstellen van een akkefietje aan mijn rug. Kortom, ik zie het weer helemaal zitten.
door Maurice Steketee
Soms heb je van die dagen dat je nauwelijks tijd kunt vinden om een blogje te tikken, terwijl er veel dingen te melden zijn uit het hardloopwereldje. Vandaag is zo’n dag dus dan maar even zo: Lees verder
door Maurice Steketee
Als ik een naar een schaatswedstrijd zit te kijken op tv, verbaas ik me er telkens weer over dat sommige rijders van die mooie, vlakke schema’s kunnen rijden. Soms tot bijna op de duizendste nauwkeurig werken ze hun rondjes af. Zeker op de langere afstanden zie je zelden een verval van meer dan een seconde. Als hardloper lukt me dit zelden. Meestal stort ik aan het eind helemaal in, of heb ik juist nog een eindsprint in de benen. Het betekent dat je of te hard bent gestart of juist te langzaam. In de ZLM-Don Stadsloop van vrijdagavond, over 3 rondjes van 2.5 kilometer, wilde ik proberen een zo vlak mogelijk schema te lopen. Op gevoel. Ik had geen klokje om de pols en ook m’n telefoon met Runkeeper bleef in de tas. M’n kompas was lichaam en geest. Lees verder
Het trainingsschema dat elk jaar in de PZC staat. Deze is overigens uit 2012.
door Miriam van den Broek
Eigenlijk wist ik het wel. Drie keer per week trainen is voor mij te veel. Maar ja, als je dan je net zinnen hebt gezet op een loopje, is het moeilijk om je in te houden. Een beetje eigenwijs dacht ik: misschien kan ik het deze keer wél. Was het het ene jaar mijn knieën en het andere jaar mijn voeten, deze keer is het mijn rug die schreeuwt: ‘Ho! Stop!’. Nou ja, echt stoppen hoef niet – zo ernstig is het nou ook weer niet – maar ik moet wel een stapje terug doen.
foto Thinkstock
door Miriam van den Broek
Twee dingen heb ik vanochtend geleerd. Dat lopen in de regen helemaal niet zo erg is als ik dacht. Maar dat het op die momenten behoorlijk irritant is een bril te dragen.
Hardlopen in Zeeland 