door Maurice Steketee
,,Kom op, probeer die rooie nog te pakken”, schreeuwt oud-collega Jacky die langs de kant staat op de boulevard van Vlissingen naar Michiel en Arnoud, twee andere PZC’ers. We zijn acht kilometer onderweg in de PZC Familieloop en voor zover ik kan inschatten, laat ik alle collega’s nog achter me. Het is een race in de race. En blijkbaar ben ik de prooi, zo is me inmiddels wel duidelijk.
Niet omkijken, maar gewoon door knallen, praat ik mezelf moed in. Het gaat eigenlijk best lekker, maar ik snak wel naar de finish. Met nog een kilometer te gaan, lig ik nog steeds op kop in de race-in-de-race. Maar dan gebeurt er iets opmerkelijks. Een vriend – zo blijkt later – van een van de collega’s komt op volle snelheid voorbij gedenderd, waarna hij plots vol op de rem trapt. Z’n mond opent. En z’n maaginhoud op straat kiepert. Ik kan nog net de restjes onverteerde banaan ontwijken, maar de spetters zitten wel op m’n schoen. Daarna loopt de loper in kwestie zo’n twintig meter door, om vervolgens voor de tweede keer over z’n nek te gaan. Ik vermoed kwade opzet. Blijkbaar is het mijn collega’s er alles aan gelegen om voor me te finishen. Ik ben even van slag, maar kan me gelukkig weer herpakken.
De laatste 500 meter probeer ik nog even plankgas te geven. Ik hoor het zwoele stemgeluid van speakster Diana Schuit al in de verte en dat stimuleert om nog even flink door te lopen. ,,En Maurice, heb je je collega’s verslagen”, roept Diana door de microfoon. Ik kan niks meer uitbrengen, maar kan nog net ‘ja’knikken. Nog geen 5 seconden later finisht collega Michiel die collega Arnoud op het laatst nog voorbij is gestoken. Maar helaas mannen, jullie zaten toch echt achter me! Volgend jaar nieuwe ronden, nieuwe kansen.
Hardlopen in Zeeland 