door Maurice Steketee
Het is het oudste monument van de Zeeuwse atletiek: de Boulevardloop in Vlissingen. Vanavond is de 75e editie van de wedstrijd die vooral halverwege de vorige eeuw duizenden toeschouwers op de been bracht. In 1930 lag er voor de winnaar van de Boulevardloop een aantal opmerkelijke prijzen klaar. Een boottocht naar Engeland, een wisselbeker, een medaille van de burgemeester en een doos chocola. De wedstrijd, die in 1929 het levenslicht zag in het oprichtingsjaar van de Vlissingse atletiekclub Marathon, bracht in de jaren daarna veel sterke lopers op de been. De familie Ter Meulen, die het initiatief nam voor de Boulevardloop, zorgde er voor dat Zeeland niet langer een witte vlek was op de Nederlandse atletiekkaart. Het evenement groeide en groeide. Duizenden toeschouwers vormden ieder jaar weer een levende afrastering in een uniek decor. Daar wilden veel atleten uit binnen- en buitenland (vooral België) best een eindje voor omrijden. Vijf memorabele Boulevardlopen op een rij.
1951: Parkoersrecord
Hans Harting schrijft geschiedenis en wint de Boulevardloop voor de derde maal op rij. In die tijd wordt er 3600 meter gelopen en de atleet van A.A.C. heeft slechts tien minuten en 26 seconden nodig voor die afstand. De oud-inwoner van Vlissingen verbetert daarmee het parkoersrecord met ruim veertien seconden. ,,Er zullen lopers van Europees topformaat moeten komen om dit record nog te breken’’, meldt de PZC destijds. Harting bereidt zich in Zeeland voor op de Olympische Spelen die een jaar later in Helsinki worden gehouden. Op de 1500 meter slaagt hij er echter niet in de finish te halen. Hij moet opgeven met een blessure.
1959: Mister Boulevardloop
Hein Cujé is halverwege de jaren vijftig oppermachtig in de Boulevardloop. Ook in 1959 is hij de te kloppen man en staat als grote favoriet aan de start. Maar in de vroege ochtend wordt Cujé vader van een zoon. Het kost hem zijn nachtrust en dat maakt zijn tweede plaats achter Joop Schillemans verklaarbaar. Het commentaar van Cujé na afloop is alleszeggend. ,,M’n zoon was vlugger, die lag veertien dagen voor op tijdschema.’’ En: ,,Ik was duf doordat ik niet had geslapen. Daardoor liep ik verkeerd en moest ik terug anders werd ik gediskwalificeerd.’’ Ondanks die nederlaag zijn Cujé en de Boulevardloop onlosmakelijk met elkaar verbonden. Hoewel hij in 1952 nog wat tegenstribbelt om er te lopen (Ik zal gek zijn, een beetje over die boulevard rauzen) rijgt hij in de jaren daarna de successen aaneen. Zeven keer komt hij er als winnaar over de finish.
1970: Vrouwen aan de start
De vijfendertigste editie van de Boulevardloop heeft een primeur. In 1935 wordt al de suggestie gedaan om ook vrouwen mee te laten lopen, maar het duurt uiteindelijk tot 1970 voordat ze daadwerkelijk aan de start mogen staan. Ook in die tijd is er sprake van een heuse hardloophype. Het aantal leden van Marathon groeit van vierhonderd naar vijftienhonderd, vertelt Gerrie ter Meulen, die zijn 25-jarig jubileum als organisator viert.
1990: Wilde loop
De Boulevardloop van 1990 gaat de geschiedenisboeken in als de rumoerigste. Een paar dagen voor de wedstrijd verbiedt het districtsbestuur van de KNAU de loop. Atletiekvereniging Marathon zou hebben verzuimd een aanvraag in te dienen bij de KNAU, waardoor de wedstrijd van de atletiekkalender wordt geschrapt. Het gaat nu om een zogenoemde ‘wilde wedstrijd’. De prestatieloop mag wel doorgang hebben. KNAU-atleten die toch deelnemen riskeren een schorsing. Door de boycot komen er slechts twintig atleten in actie. ,,Er stonden hier vanmiddag van die ukkies te brullen, omdat ze niet mee konden doen. Bang voor een boete’’, aldus de organisatie.
1993: Valse start
Een weigerend startpistool zorgt voor behoorlijk wat commotie in de editie van 1993. Gerrie ter Meulen haalt het startpistool over, maar het blijft angstvallig stil. De eerste lopers gaan er echter als een haas vandoor en zijn niet meer terug te halen. Ko Roose, die ze nog probeert terug te fluiten, pleit er voor om opnieuw te starten, maar de jury ziet er van af. Kim Reynierse, onwetend van wat er achter zich allemaal afspeelt, snelt naar de overwinning.
Hardlopen in Zeeland 
Complimenten voor dit leuke artikel over de Boulevardloop.
In 1993 maakte ik een van mijn eerste PZC-verslagen van de Boulevardloop inderdaad met het startpistool dat alleen klikte maar niet af ging. Op de klik vertrokken de paar deelnemers: ,,Voordat de vierkoppige jury, van in totaal 400 jaar oud, gereageerd had waren de lopers al bij Michiel”, was één van mijn zinnen ondersteund door een foto van Gerrie Termeulen die droevig naar zijn startpistool keek. Ko Roose was niet blij met mijn kwalificatie 400 jaar voor vier juryleden: ,,Ik hoop dat je nooit zo oud wordt”, hoor ik hem nog brommen. Er werd door de toenmalige redactie lang over vergadert of ze bovenstaande zouden plaatsen maar uiteindelijk is het wel in druk verschenen.
Mijn vader heeft dit voorval dikwijls aangehaald. Ik geef het toe. Hij was redelijk autoritair, behoorlijk dwars en overtuigd van zijn gelijk. Als ik in de spiegel kijk, zie ik bijna hetzelfde. “Je kunt alleen besturen bij de gratie van de regels”, zei hij altijd. “Anders wordt het een rommeltje”. En wat is oud? Hij was toen 68 jaar. Nu lopen er mensen van die leeftijd mee in de wedstrijden. Ook heeft hij zich dikwijls afgevraagd hoe Sjaak op dit soort zaken zou reageren als hij op die leeftijd zou komen!
Woensdag a.s. is de 80e Boulevardloop, maar was deze er ooit gekomen zonder deze “oude” juryleden? In Vlissingen had je 2 atletiekclubs: Marathon en Zeeland Sport, maar dit waren eigenlijk afdelingen van grotere sportclubs met diverse sporten. Marathon organiseerde de Boulevardloop. Toen er op Walcheren een fusie kwam tussen een paar clubs, wilde Marathon daar niet aan meedoen. Op papier bestond de atletiekafdeling nog, maar actieve leden hadden ze nauwelijks. Toch hielden ze vast aan de organisatie van de Boulevardloop en een cross voor de competitie. Daarvoor moesten ze dan een beroep doen op juryleden van een andere club. En dat was niet Atletica, de nieuwe fusieclub op Walcheren, maar AV’56. In 1992 heb ik om die reden ook nog gefungeerd als wedstrijdleider/scheidsrechter. Ook toen een incident. Jopie Daane wilde meelopen bij de heren, omdat dat een langere afstand was. Ik verbood dat, want regels zijn regels. En ik was toen nog maar 42 jaar. Vader en moeder Roose maakten dus regelmatig deel uit van de jury bij wedstrijden op Walcheren. Op dezelfde manier hebben ze in de jaren 70 ook veel wedstrijden van Dynamo ( toen de club uit Middelburg ) “gered”, want daar waren toen ook niet zoveel leden en zeker geen jury.
Eigenlijk mochten veel clubs willen dat ze nog legio van dit soort oudere bekwame juryleden hadden. Op de site van AV’56 staat deze week een spoedoproep voor juryleden en vrijwilligers i.v.m. Goes on Track. Als die er niet komen moeten ze misschien wel onderdelen schrappen. Zelfs bij grote wedstrijden worden er de laatste tijd enorme blunders gemaakt bij het jureren. Tegenwoordig hebben we talloze hulpmiddelen om atletiekwedstrijden en met name hardlopen soepel te laten verlopen, maar zonder juryleden kunnen we echt niet.